verschillende Evonymus-soorten[1], kloeke heesters of kleine boomen, met dichte takken of kronen, en die, zooals ze zich thans voordoen, aan de omgeving een ongemeene bekoorlijkheid bijzetten.
Deze heesters toch verkleuren zich in den herfst op bijzonder sierlijke wijze, en hier trok niet alleen die kleurverandering op zich zelf, maar ook de verscheidenheid van kleur inzonderheid mijne opmerkzaamheid.
Het sprekendst kwamen daarbij uit Evonymus alatus, verrucosus en atropurpureus.[2]
De eerste is ontegenzeggelijk in dit opzicht de fraaiste van allen, gelijk ze ook een der beste tuinheesters is, niet om den bloei, evenmin om de sierlijke bladeren, die maar klein en eenvoudig zijn, maar om den gesloten groei en de matige ontwikkeling.
In 't laatst van September echter beginnen de bladeren zich te doen gelden; het groen gaat dan reeds langzamerhand in licht rood over, dat gestadig donkerder wordt, tot in 't begin van October alle bladeren een zeer heldere karmijnkleur hebben. Voeg daarbij dat de heester zijn bladeren lang behoudt, en deze, juist door den gedrongen groei, niet licht afwaaien, en men kan zich, voor zoover men den heester niet kent, eenigszins het herfst-effect voorstellen, dat hij maakt.
Nog bezit deze soort een eigenaardig kenmerk, dat zeker velen zal interesseeren, en waaraan zij haar naam ontleende.
Evonymus alatus wil zeggen: de gevleugelde Kardinaalsmuts. Dit bijvoegelijk naamwoord wordt gebezigd om
