Sinne- en minnebeelden/Gerimpelt vel, en vrijt niet wel

GERIMPELT VEL, EN VRIJT NIET WEL.
De roos, daer menig dier quam eertijts om gevlogen,
Staet nu, eylaes! en treurt, van niemant aengetogen;
Geen witje sit’er op, geen bietje fuyght’er aen,
En vraegje: waerom dat? — haer bloemtjen heeft gedaen
Pleeght liefde, soete jeught, en stelt te om te paren,
Dat is het rechte wit van uwe groene jaren;
Mint eer uw bloemtjen ruyft of na der aerden duyckt;
Uw beste goet verslijt, al wort’et niet gebruyckt.