De Aeneïs: verschil tussen versies

= LIBER I =

=== Aanhef (1-11) ===

Ik bezing de wapenfeiten van een man, die voortvluchtig door het lot, als eerste van de kusten van Troje naar Italië kwam en wel naar de kusten van Lavinium. Hij werd vaak door de macht van de goden tussen land en zee heen en weer geslingerd omwille van de bijblijvende woede van de razende Juno. Hij heeft ook veel geleden in de oorlog, totdat hij een stad zou stichten en zijn goden in Latium zou binnendragen. Vandaar de Latijnse stam, onze voorvaderen van Alba en de hoge wallen van Rome.

Muze, herinner mij aan de redenen, door welke gekwetste god of door welke pijn, de koningin van de goden een opvallend plichtsbewuste man zoveel avonturen liet beleven en er toe heeft aangezet zovele moeilijkheden te doorstaan. Is de woede van de goden dan zo groot?

 

= LIBER IV =

=== Zoals een gewonde hinde (65-89) ===

Helaas, onwetende geesten van waarzeggers! Wat helpen wensen, wat helpen tempels een verliefde? Bovendien vreet het vuur aan het zachte merg en al zwijgend leeft de wonde in haar hart (= onder haar borstkas). De ongelukkige Dido staat in vuur en vlam en als buiten zichzelf dwaalt ze doorheen de hele stad, als een hinde getroffen door een pijl; een herder heeft haar nietsvermoedend van veraf opjagend met een pijl verwond in de Kretensische wouden en heeft haar onwetend achtergelaten met het gevleugeld ijzer; deze liep al vluchtend doorheen de bossen en op de bergpassen van de Dicté; de dodelijke pijl zat in haar flank.

Zij had gesproken. Hij hield zijn ogen onbeweeglijk door de waarschuwingen van Iupiter, En hij probeerde met moeite zijn zorg onder zijn hart te drukken. Hij zij tenslotte kort: “Ik zal jou, koningin, nooit ontkennen wat jij allemaal hebt gedaan, hoeveel jij in overvloed zou kunnen opsommen, door te spreken. Het zal me nooit tegenstaan dat ik terugdenk aan Dido (= Elissa), zolang ik zelf mijn verstand heb, zolang mijn geest mijn ledematen goed regelt. Ik zal tot mijn verdediging weinig zeggen. Ik heb niet gehoopt deze vlucht in geheim te verbergen, beschuldig mij daar niet van. Ik heb nooit het huwelijk (= de bruiloftsfakkel) voor me uitgedragen of een verbond willen sluiten. Als het lot me toeliet mijn leven te leiden naar mijn beschikking, naar eigen wens en wat me ten harte gaat kan verwerken, dan zou ik mij op de eerste plaats wijden aan de Trojaanse stad en zou ik de mooie herinneringen van mijn mensen vereren; dan zouden de huizen van Priamus nog overeind staan, en dan zou ik met eigen hand een Troje bouwen voor de slachtoffers. Maar nu is het Apollo van Grynium en zijn het de Lycische orakels die hebben bevolen naar het grote Italië te gaan: daar is mijn liefde, daar is mijn vaderland. Als de Carthaagse burchten en als het mooie uitzicht van de Lybische steden jou, die toch een Fenicische bent, hier weerhouden, waarom ben jij er dan tegen dat Trojanen (= Teucros) zich vestigen in het land der Ausones? Het is ook toegestaan dat we buiten ons vaderland naar een koninkrijk zoeken. De troebele schim van mijn vader Anchises komt me waarschuwen in mijn dromen en verschrikt me telkens als het nat zijn van de dauw is, en als de nacht de aarde bedekt, en als de vurige sterren verrijzen; het onrecht van het dierbare hoofd van de jonge Ascanius!, als ik hem beroof van Italië en van de akkers, aan hem toegewezen door het lot. Nu is er een tolk, de boodschapper van de goden, gezonden door Iupiter (Ik zweer op het hoofd van ons beider), die doorheen de snelle lucht de boodschappen berichtte; Ik heb de god zelf gezien met mijn heldere ogen binnen deze (stadsmuren), en heb zijn stem met mijn oren gehoord. Hou op met mij en jezelf te kwellen met je klachten. Ik ga niet uit vrije wil naar Italië!