Voorbij...
is, eer het woord voluit
mijn tonge ontvalt, het vlerkgeluid
des vogels die al dorpen wijd
van hier is, haast in geenen tijd.
Voorbij,
zoo vaart het stoomgetuig,
met vier- en vonk- en rookgespuig,
de schenen af, één stonde, en is
verdwenen in de duisternis.
Voorbij,
zoo zie ‘k de schaduw langs
de stappen gaan mijns wandelgangs,
en schielijk al ‘t nieuwe akkergroen,
gemeten verre, in ‘t donker doen.
Voorbij,
zoo vaagt een striepken licht
de valsterre over ‘t aangezicht
des nachts; en ik... ‘k en zie daarvan
geen speur, eer zesse ik tellen kan.
Voorbij,
o God, uitgespaard,
gaat alles heen- en tendenwaard;
gaat al dat is of was voorbij:
gij zijt alleene en blijft God, gij!
Kortrijk-Brugge, 10/5/1898
