Gezelle/Wij naderen
< Gezelle
| ← Groeninge'ns Grootheid of De slag van de guldene sporen | Laatste verzen (1901) door Guido Gezelle | In Speculo → |
| Uitgegeven in Antwerpen — Gent door De Nederlandsche Boekhandel. |
[ 32 ]
WIJ NADEREN.
Hoe komt het, dat de lucht,
zoo hel, geleên
twee stonden amper, nu
vol duisterheên,
vol donkerte is? Hoe komt ‘t
dat ‘t gers, zoo net
een' schreê te ruggewaard,
is al besmet
met onraad nu? Hoe ligt
alomme hier
gebroken handalaam
en drukpapier?
De zonne is blindgedoekt;
en rookgeweld,
dat bitter is van bete,
omhoogesnelt,
of doolt de wegen langs,
en stinkt! Wat is ‘t
[ 33 ]dat ‘t overal, omtrent
mij, goort en gist,
en geil is nu? Dat zacht
en zoete om gaan
en zijn de paden meer?
Dat ‘t steen voortaan,
dat ‘t tanden ongetemd,
dat ‘t schorren scherp,
dat ‘t kale keien zijn,
die ‘k ommewerp?
Waar ben ik, meldt het mij:
verdoold in schijn?
— Wij naderen ‘t gebied,
daar menschen zijn!
zoo hel, geleên
twee stonden amper, nu
vol duisterheên,
vol donkerte is? Hoe komt ‘t
dat ‘t gers, zoo net
een' schreê te ruggewaard,
is al besmet
met onraad nu? Hoe ligt
alomme hier
gebroken handalaam
en drukpapier?
De zonne is blindgedoekt;
en rookgeweld,
dat bitter is van bete,
omhoogesnelt,
of doolt de wegen langs,
en stinkt! Wat is ‘t
[ 33 ]dat ‘t overal, omtrent
mij, goort en gist,
en geil is nu? Dat zacht
en zoete om gaan
en zijn de paden meer?
Dat ‘t steen voortaan,
dat ‘t tanden ongetemd,
dat ‘t schorren scherp,
dat ‘t kale keien zijn,
die ‘k ommewerp?
Waar ben ik, meldt het mij:
verdoold in schijn?
— Wij naderen ‘t gebied,
daar menschen zijn!
16/2/1897