Iconologia of Uytbeeldinghen des Verstants/Contritione (1)

← Giu­ris­dit­tio­ne. Ge­biet, […]

‘Con­tri­tio­ne. Be­rouw, Ge­bro­ken­heyt des her­ten’ door Ce­sa­re Ri­pa

Con­tri­tio­ne. Be­rouw, […] →

Afkomstig uit Cesare Ripa et al. (1644) Iconologia of Uytbeeldinghen des Verstants, Amstelredam: Dirck Pietersz Pers, p. 135. Publiek domein.

[ 135 ]

Contritione. Berouw, Gebrokenheyt des herten.

EEn Vrouwe van een ſchoon en bevalligh opſicht, ſtaende metten vuyſt gereet, als of zy haer naeckte ſlincker borſt wilde ſlaen: de ſlincker arm houtſe recht uyt nae beneeden, doch de hand open zijnde, de oogen zijn vol traenen ten Hemel gekeert, met een droevigh en treurigh weſen.
Contritio of Gebrokenheyt des herten, is de allergrootſte droefnis die een ſondaer heeft, van dat hy de hooge Majeſteyt Gods vertoornt heeft; waer over de Schrijver van deſe Dichten aldus ſeyt:
O aengename ſmert, doch uyt een bittre grond,
Die my mijn ziel beroert door ’t roeren van de ſond.
Die trooſt en heyl ontfangh door ’t ſuchten en door ’t ſteenen,
Die my baert veel gelux door treurigheyt en weenen.
Die ſmert die andren druckt, doet my ten Hemel gaen,
En doet my al dien rouw en droeffenis verſmaen:
In u ſoo vind ick trooſt, veel ſoeter als de luſten,
’t Geen andren is als roet, dat doet my lieflijck rusten,
Mits ghy in mijn gemoed u Zeetel hebt gevest,
Verlaet ick deſe poel, en jaegh nae ’t allerbest:
Nae een verhemelt Choor, alwaer ick ſonder vreeſen,
Een Wandelaer gelijck en ſeer verheught ſal weeſen,
Die nae een ſnoode wegh van doorens en verdriet,
Sijn moede voeten ruſt en bloemkens weer geniet.
En Petrarcha ſeyt:
Ick beklage mijne verleden tijden.