Iconologia of Uytbeeldinghen des Verstants/Virtu (3)

← Vir­tu. Deughd

Iconologia of Uytbeeldinghen des Verstants (1644) door Cesare Ripa et al. Vir­tu. Deughd, p. 84

Vir­tu. Deughd, nae de Me­dag­lie van Lu­cius Ve­rus →

Uitgegeven in Amstelredam door Dirck Pietersz Pers.

[ 84 ]

Virtu. Deughd.

EEn gevleugelt Maeghdeken, zeedighlijck gekleet en met Lauwer gekroont, houdende in de hand een eycken tack, met deſe spreuck in de ſoom van ’t kleed medio tutiſſima, dat is, de middelmaet is allerſeeckerst.
Silius Italicus ſeyt in ’t xiii boeck van den Carthaginenſchen Krijgh, dat de Deughd een bequaem loon aen haer ſelve is: en dat komt ſeer wel mette meeninge der Stoiken over een, diewelcke ſeyden, dat buyten haer geen ſaecke was, die genoegh was om haer te beloonen: en die wierde van de Oude aldus afgemaelt: Want gelijck de Eyckeboom tegen het bulderen der ſtormwinden onbeweeghlijck blijft, alſoo bleef oock de Deughd onbeweeghlijck tegens alles wat haer, van ſlinxe bejegeningen, ſoude mogen ontmoeten.
Door de beteyckniſſe van den Laurier, ſal dienen ’t geene in de volgende beeldeniſſe van ’t een en ’t ander van deſe plante, ſal worden vertoont.
De ſpreucke betoont, dat deſe werckingen, alleene aenhanghſels van de Deughd zijn, die oock haere buyten wegen hebben, die daer zijn als graften en putten waer in de Menſche valt, en verdrenckt, vallende alſoo van ſijne rechte wegen en ſinnen. Daerom ſeyt Horatius ſeer wel:

Hout doch in alle dingen maet,
Die d’ Eynden niet te buyten gaet:
Maer wie wil ſlinxe wegen ſlaen,
Dat kan niet mette Deughd beſtaen.