Rotsgalmen/Aan Chloë
| ← Te rug keer | Rotsgalmen (1854) door Willem Bilderdijk | Bacchus, Parodie → |
| Uitgegeven in Schiedam door H. A. M. Roelants. |
Aan Chloë.
— Hinnuleo similis —
HORAT.
HORAT.
Wat vliedt ge, ô lieve teedre maagd,
Als ’t schuchtre rhee door de angst gejaagd
Daar ’t op ’t geritsel van de bladeren
Met schrik en dood in bloed en aderen
Door ’t dichte bosch en ’t open veld
Naar ’t hol der moederhinde snelt!
Als ’t schuchtre rhee door de angst gejaagd
Daar ’t op ’t geritsel van de bladeren
Met schrik en dood in bloed en aderen
Door ’t dichte bosch en ’t open veld
Naar ’t hol der moederhinde snelt!
Het Westenwindtjen adem’ zacht
Door de eerst ontbotte loovrenpracht,
De haagdas glibber’ door de struiken
Waarin ’t den middag zat te ontduiken:
Of ’t veldhoen hupple door het kruid;
Heur kniën siddren op ’t geluid. —
Door de eerst ontbotte loovrenpracht,
De haagdas glibber’ door de struiken
Waarin ’t den middag zat te ontduiken:
Of ’t veldhoen hupple door het kruid;
Heur kniën siddren op ’t geluid. —
Ja, lieve teedre, vlied ô vlied!
Geen slang die door de heesters schiet
Om ’t rheekalf om den hals te wringen —
Geen tijger, vreeslijk in ’t bespringen, —
Geen arend, stortende op zijn prooi
In ’t midden van de lamm’renkooi,
Geen slang die door de heesters schiet
Om ’t rheekalf om den hals te wringen —
Geen tijger, vreeslijk in ’t bespringen, —
Geen arend, stortende op zijn prooi
In ’t midden van de lamm’renkooi,
Geen leeuw uit Barkaas woesteny,
Is gruwbrer ondier, denk dat vrij,
Dan die in ’t slingrend loof der elzen
Door ’t net van ’t zedenloos omhelzen
[ 25 ] De maagdlijke onschuld snood verrast,
En dartlend in heur tranen plascht.
Is gruwbrer ondier, denk dat vrij,
Dan die in ’t slingrend loof der elzen
Door ’t net van ’t zedenloos omhelzen
[ 25 ] De maagdlijke onschuld snood verrast,
En dartlend in heur tranen plascht.
Mistrouw, gy kunt het niet te veel,
Het stil en lommerrijk prieel,
Den orgeltoon der nachtegalen,
De zachte fluistring van de dalen,
Het windtjen dat uw koontjes kust,
En ’t argloos hart in sluimer sust.
Het stil en lommerrijk prieel,
Den orgeltoon der nachtegalen,
De zachte fluistring van de dalen,
Het windtjen dat uw koontjes kust,
En ’t argloos hart in sluimer sust.
Ach, de appel die uw hand zich biedt,
’t Gebloemt dat voor uw voet ontschiet,
Heeft gift dat boezems kan verstikken,
Houdt, door de list gespreide strikken,
Waar ’t onervaren maagdlijk hart
Zich eer zy ’t weet, in vindt verward.
’t Gebloemt dat voor uw voet ontschiet,
Heeft gift dat boezems kan verstikken,
Houdt, door de list gespreide strikken,
Waar ’t onervaren maagdlijk hart
Zich eer zy ’t weet, in vindt verward.
Het fluitjen dat zoo lokt en streelt,
Wanneer het lust en liefde kweelt, —
De aan ’s herders mond bezielde halmen,
Der bosschen teedre wedergalmen, —
De zucht-zelf die uw borst ontgaat; —
’t Is al bezoedeld met veraad.
Wanneer het lust en liefde kweelt, —
De aan ’s herders mond bezielde halmen,
Der bosschen teedre wedergalmen, —
De zucht-zelf die uw borst ontgaat; —
’t Is al bezoedeld met veraad.
Ja, lief onnoozel meisjen, ducht!
Ja, lief en weêrloos meisjen, vlucht!
’t Legt alles toe op rustvermoorden;
’t Spant alles onvermijdbre koorden.
Ja vlied, ja vlied, ô teedre maagd,
Als ’t schuchtre rhee door angst gejaagd!
Ja, lief en weêrloos meisjen, vlucht!
’t Legt alles toe op rustvermoorden;
’t Spant alles onvermijdbre koorden.
Ja vlied, ja vlied, ô teedre maagd,
Als ’t schuchtre rhee door angst gejaagd!
1824.