Gezelle/Vertijloosheid
< Gezelle
| ← De regenbuie | Rijmsnoer om en om het jaar (1897) door Guido Gezelle | In te speravi → |
| Uitgegeven in Rousselaere door Jules de Meester. |
[ 299 ]
VERTIJLOOSHEID
VERTIJLOOS, al den dag,
en zie 'k, in 't nauw gesteken,
geen' blijden zonnengang
de duistere wolken breken;
en zie 'k noch bol noch boom,
noch hout noch iet dat groent
en, met den kwaden dag,
mijn' kwaden zin verzoent!
en zie 'k, in 't nauw gesteken,
geen' blijden zonnengang
de duistere wolken breken;
en zie 'k noch bol noch boom,
noch hout noch iet dat groent
en, met den kwaden dag,
mijn' kwaden zin verzoent!
Het wintert, zonder ijs
of sneeuw! Ach, of het snerpen
des Noordens nog een' sneê
mij liete in 't water scherpen,
dat stijfgeworden ligt
en glad!... Wach arme, 't stinkt,
van 't smoorend smokkelweêr,
dat zon noch mane 'n dwingt!
of sneeuw! Ach, of het snerpen
des Noordens nog een' sneê
mij liete in 't water scherpen,
dat stijfgeworden ligt
en glad!... Wach arme, 't stinkt,
van 't smoorend smokkelweêr,
dat zon noch mane 'n dwingt!
'k Wille uit en blijde zijn!
Ach, blijde zijn leert even
dat schier gestorven was
weêr daden doen leven!...
[ 300 ] Ik adem, ja, genoeg
Lom lijf- en longertocht
te halen, maar mijn hert,
is lam en zonder locht!
Ach, blijde zijn leert even
dat schier gestorven was
weêr daden doen leven!...
[ 300 ] Ik adem, ja, genoeg
Lom lijf- en longertocht
te halen, maar mijn hert,
is lam en zonder locht!
o Kwame 't wederom,
o kwame 't lang verleden,
't verkwikkend zonneweêr
te mijner hulp getreden;
dat, hier en daar weleer,
dat, zoo en zulk nen dag,
ik, jong zijnde, ei, hoe lief,
hoe dikwijls, dagen zag!
o kwame 't lang verleden,
't verkwikkend zonneweêr
te mijner hulp getreden;
dat, hier en daar weleer,
dat, zoo en zulk nen dag,
ik, jong zijnde, ei, hoe lief,
hoe dikwijls, dagen zag!
't En gaat niet meer zoo 't ging
in 't eerste! En, zijn de dagen
u, jongens, veel te kort,
mij dunk' het dat ze tragen
en roekloos wederstaan
mijn ongeduldig hert,
dat hunkert naar den nacht,
en 't eenzaam kisteberd.
in 't eerste! En, zijn de dagen
u, jongens, veel te kort,
mij dunk' het dat ze tragen
en roekloos wederstaan
mijn ongeduldig hert,
dat hunkert naar den nacht,
en 't eenzaam kisteberd.
Moet zoo het leven zijn!
Moet zoo veel zwoegend pogen,
door dik en dun, op 't eind,
beloond zijn en bedrogen
met weemoed en verdriet!
Of hongert, inderdaad,
dit hongerend herte mij,
om nooit te zijn verzaad?
[ 301 ]Moet zoo veel zwoegend pogen,
door dik en dun, op 't eind,
beloond zijn en bedrogen
met weemoed en verdriet!
Of hongert, inderdaad,
dit hongerend herte mij,
om nooit te zijn verzaad?
Mijn Redder, Gij, gij leeft;
en, moet ik, heengedreven,
ook eens het ergste zien
van dit ellendig leven;
Gij zijt daar, die mij wacht
en mij den teug bereidt,
wanneer ik sterven zal,
van uwe onsterflijkheid!
en, moet ik, heengedreven,
ook eens het ergste zien
van dit ellendig leven;
Gij zijt daar, die mij wacht
en mij den teug bereidt,
wanneer ik sterven zal,
van uwe onsterflijkheid!
Dan zal de duistere wolk,
het graf, de kerker scheuren;
dan zal de zon heur' gang
weêr blij ten hemel beuren;
dan zal 't weêr zomer zijn,
weêr dag, weêr alles:dan,
weêr eindloos meer als iet
dat blijdschap heeten kan!
het graf, de kerker scheuren;
dan zal de zon heur' gang
weêr blij ten hemel beuren;
dan zal 't weêr zomer zijn,
weêr dag, weêr alles:dan,
weêr eindloos meer als iet
dat blijdschap heeten kan!
23/1/'94.