Iconologia of Uytbeeldinghen des Verstants/Oratione (2)

← Ora­tio­ne. Ge­bed

‘Ora­tio­ne. Ge­bed’ door Ce­sa­re Ri­pa

Ora­tio­ne. Ge­bed →

Afkomstig uit Cesare Ripa et al. (1644) Iconologia of Uytbeeldinghen des Verstants, Amstelredam: Dirck Pietersz Pers, p. 133. Publiek domein.

[ 133 ]

Oratione. Gebed.

EEn oude Vrouwe van een nedrigh weſen in korte witte kleederen, knielende met ontſlagen armen, houdende in de rechter hand een roockend Wieroockvat, waer van de ketens, als Pater noſters, ſullen weſen, houdende ’t hoofd verheven, ſiende eenige glans.
In ’t wit wortſe gekleet, om datſe behoort, gelijck Ambroſius ſeght, ſuyver, eenvoudigh, klaer en blijcklijck te weſen.
Datſe met opgeſlagen armen geknielt is, vertoont de eerbiedigheyt die zy aen God den Heere behoort te hebben, en in ’t beſonder als zy in ’t Gebed is.
Het verheven aengeſicht dat een glans ſiet, vertoont, gelijck D. Thomas ſeyt, is een opheffinge des gemoeds, en een opweckinge van de genegentheyt, door de welcke de Menſch ſprekende, Gebeden tot God ſtort, openbaerende hem ſijne verborgentheden en ’t verlangen van ſijn herte.
Het roockende Wieroockvat is een beeld van ’t Gebed, want David ſeyt in den cxl Pſalm: Heere! mijn Gebed moet voor u geſtelt zijn, als een reuckoffer voor u geſichte.
De Paternoſters zijn als keetens van ’t Wieroockvat, om dat het Vader onſe het volmaecktſte Gebed is, dat Christus ons ſelve heeft leeren bidden, &c.
Oud wordſe gemaelt, om dat in dees Ouder meeſt wordt gebeden, vermits de reyſe uyt deſe Werreld, den Ouden aldernaeſt is.