De Nieuwe en Onbekende Weereld/I-03-03
| ← Togt van Pieter Alfonus Nignus | De Nieuwe en Onbekende Weereld (1671) door Arnoldus Montanus | Togt van Americus Vesputius → |
| Uitgegeven in Amsterdam door Jacob van Meurs. |
[ 55 ]
Togt Van Vincent Agnes Pinzon.
DEn eerſten van winter-maend desjaers veertien honderd negen en negentig ging Pinzon uit d'haven Palos zeil met vier karveelen. Hy voerde, op d'eerſte togt die Colonus deed, onder des ſelfs beleid, een ſchip: ſulx groote ervaerendheid had in de zee-vaert. Boven de Heſperides beloopen door een ſwaere ſtorm, ontdekte ten darden dag een vlakke kuſt, alwaer uitſtapte; doch vond niet als menſchen-voetſtappen,en des nachts hooge vuuren geftookt na de manier van een neder-geſlaegen leger. Met den dageraed trokken veertig Spanjaerden derwaerds, tegen welke twee en dartig vervaerlijke mannen pijlen en boog ten ſtryd bereiden: 't overige heir volgde. De Spanjaerden booden vreede aen; doch zy ſloegen alle onderhandeling af. Des anderen daegs wierd niet gevonden dan haer voetſtappen, eens ſoo groot als die van een gemein man. Zedert ontdekte Pinzon een wyde , doch ondiepe ſtroom. Alhier geland, ontmoete op een heuvel een ſterke trop Afrkaenen. Om tot handel te noodigen, wierp hy haer een ſchelle toe, en een der wilden hem een klomp gouds: welk als een Spanjaerd ſoude opraepen, vallen ze gelijkelijk op den Spanjaerd aen. Niet lang had hy ſich konnen verdedigen, ten zy hulp kreeg. Hier ontſtond dan een heevig gevecht, welk Pinzon quam te ſtaen op een merkelijk aental gequeſten , acht dooden en een jagt.[1] Soo verwoed vochten d' Africaenen, dat den vloot in 't water na-ſwommen, en een boot weg-ſleepten. Pinzon verviel eindelijk in een ſoete zee: bevond d'oorfaek der ſoetigheid te ontſtaen uit de meenigte wyde ſtroomen, die met ſterke drift in d'Oceaen vallen uit 't landſchap Mariatambal. Zedert kreeg hy de kuſt Paria aen boord: en met verwondering een geſicht [ 56 ]
van boomen, welke geen ſeſtien mannen in 't rond konden beſluiten. Tuſſchen dit vreemd geboomte ſag hy immers ſo vreemden viervoetig wanſchepfel.[2] 't Voorſte gedeelte geleek na een vos, 't achterſte na een aep: de voeten waeren als der menſchen: 't had nacht-uils ooren: onder de buik ſlingerde een veilige ſak, in welk jongen droeg, die niet eer te voorſchijn komen, dan als haer koſt konnen raepen, of om te ſuigen. Pinzon vong ſulk een beeſt met drie jongen: de jongen ſtierven op de reis; maer de moeder is levendig binnen Granada aen den Spaenſchen koning vertoond. Ses honderd mijlen had hy langs de kuſt Paria afgeleid: wanneer: een vreeſelijke ſtorm twee karveelen voor ſijn oogen 't onderſte boven keerde, en de derde van 't anker afſloeg: 't vierde ſtampte ook diervoegen, dat de ribben kraekten , en 't water door verſcheide lekken in-gudſ-de.[3] Weshalven na land om-ſag, ten einde 't leven bergde. Hy was nu met ſijn ſcheeps-volk op 't drooge geraekt; doch geen ſints buiten gevaer. alſoo niet dan de dood voor oogen ſag, het zy by gebrek van voedſel, het zy door verwoedheid der inwoonders. Men begon voor te ſlaen een kort einde te maeken met onderling moorden: hoewel andere oordeelden chriſtelijker te zijn, ſich dood te vechten tegen de wilde landzaeten. Terwijl aldus wanhoopig beraedſlaegen, ſtilt de ſtorm : ook quam 't karveel, welk van 't anker ſpilde, wederom te voorſchijn. Ieder hervatte nu moed. Pinzon lapte de twee ſchepen, ſoo veel doenelijk was, en liep den laetſten der herfſt-maend op 't jaer vijftien honderd binnen de Spaenſche haven voor Palos.