De musschen, weêral, vrij en vrank,
vergâren, en verzinnen
hoe nog eens, naar den ouden gang,
de lente gaat beginnen.
‘t En vriest niet meer, ‘t en sneeuwt niet meer,
‘t en vliegen meer geen' vlagen;
‘t wordt dageraad in ‘t oosten eer,
en langer zijn de dagen.
De zonne, - ‘n wordt, in ‘t zonnelicht,
de weide nog niet wakker, -
goêmorgent, met heur mooi gezicht,
den moedermilden akker.
‘t Zit ander verwe in ‘t hout, voortaan;
de botgebolde boomen
niet langer meer zoo drooge en staan
te druilen en te droomen.
Daar gaat entwat gebeuren; ‘t is
geband en baar geworden,
dat Leven en Verrijzenis
zijn ‘t graf weêr uitgetorden.
De musschen hebben nieuws ervan
vernomen, en ze vliegen
‘t vermonden: geld noch goed en kan
dat musschenvolk bedriegen.
Zoo, weêral zijn ze, vrij en vrank,
de haantjes en de hinnen,
aan ‘t rinkevinken, luide en lang:
De lente gaat beginnen.
Kortrijk, 11-12/2/1898
