Da Costa/Aan eene vriendin (Couwenberg)

AAN EENE VRIENDIN,
IN DANK VOOR EENE DOOR HAAR VERVAARDIGDE
KOPIJ EENS GETEKENDE PORTRETS DOOR
C O U W E N B E R G.

„Ja, ’t is de Clercq! Hy spreekt, hy leeft!
zijn binnenste gedachte zweeft
op deze stout geschetste trekken.
’t Is meer dan houdign of gelaat,
’t is ’t hart dat in den boezem slaat,
wat hier de Kunst vermocht op ’t blank papier te wekken. —

Hy is ’t, zoo, als hy denkt aan God,
by een bevoorrecht levenslot,
by ’s levens ernst en zoetheid tevens;
zoo als hy ziet op gade en kroost,
zoo als hy nadenkt, tucht en troost,
en ’t zalig zielsgeheim van d’ engen weg des levens.”

Met de opgetogenheid eens kinds
stond zoo de vriend voor ’t beeld zijns vrinds,
dat ’s kunstnaars potloodstrepen teelden,
en gaf den God des hemels lof,
die ’t door Zijn adem levend stof
’t vermogen schenken kon om leven na te beelden.

Maar meer! een vlugge vrouwenhand
voelt zich bezield, voelt zich bestand!
Zy grijpt de stift, en zet zich neder.
En ziet! ook haar genieblik had
eens broeders ziel diep opgevat, —
zy geeft hem op ’t papier ten tweeden male weder.

En ’t werk dier stout bestierde stift
zend zy den boezemvriend ter gift! —
wat heeft h y om haar recht te danken
voor d’ eedle kunst- en vriendschapsvrucht?
Niet half genoeg waar’ ’t voor zijn zucht,
al plengde hy een stroom van frissche citherklanken.

Neen! hier volstaat slechts ’t echt gevoel
van mildheid, zonder ander doel
dsn ’t lieflijk voorrecht van verplichten!
uit zulk een bron een zulke gunst
is meer dan eerbewijs of kunst.
Gedwee erkent de mijne deze kamp te zwichten.

1843.