De drie prinsen van Serendip/Novella 5 - Vrijdag
| ← Novella 4 - Donderdag | De omzwervingen van drie jonge zonen van de koning van Serendip. (1557) door M. Cristoforo Armeno, vertaald door Mark van Roode, Translatihan, vertaling Wikisource | Novella 6 - Zaterdag → |
[ 54r ]Novella 5 - Vrijdag
IN het land Hottenne was een groot en uitstekend filosoof die genoegen schiep in de mechanische kunsten. En als goudsmid was hij zo bekwaam dat niemand hem in zijn tijd overtrof. En onder de vele andere mooie werken die hij voortdurend aan het maken was, was een zilveren standbeeld dat zo kunstzinnig was ontworpen dat als iemand in de buurt zou liegen, het onmiddellijk zou beginnen te lachen.
Dit kwam onder de aandacht van de plaatselijke vorst die Moslim was. Hij wilde het zien en had veel bewondering voor het grote vakmanschap. Toen hem het werd getoond, vroeg hij de filosoof het aan hem te verkopen en hij bood hem een grote som goud aan. Maar de filosoof die weinig interesse had in geld en die zijn Heer een gunst wilde bewijzen, gaf het hem als een geschenk. Vanwege dit standbeeld liet de vorst een grote en mooie seraglio bouwen nabij zijn paleis dat vierhoekig was. [ 54v ]En op de vier hoeken, waarvan er een uitkeek over een rivier, een ander over een stal, de derde boven de keuken en de vierde boven de kelder van de vorst, liet hij vier luxueuze woonvertrekken bouwen. En in de seraglio liet hij het beeld op een hoge sokkel plaatsen. Wanneer hij vrij was van zijn zaken, kwam de vorst daar vaak om zich te amuseren. En als hij verschillende onderwerpen met zijn baronnen besprak, liet hij een leugen vallen in de argumentatie om het standbeeld te verleiden om te lachen, wat hem veel vreugde schonk.
Deze vorst was een man met uitstekende wetenschappelijke kennis die veel had gestudeerd. Omdat hij veel boeken had gelezen waarin de auteurs schreven dat vrouwen slechte en verraderlijke dieren waren, had hij van jongs af aan besloten dat hij nooit wilde trouwen. Al zijn onderdanen waren hier erg van streek over. Omdat hij een deugdzame vorst was waarvoor iedereen dankbaar was, wilden ze dat hij nakomelingen zou krijgen die hem zouden opvolgen in het regeren van de staat.
Dus op een dag in zijn aanwezigheid namen vier van zijn belangrijkste baronnen het op zich om met hem te redeneren en hem te laten weten dat hoewel de meeste vrouwen erg bedrieglijk en onvolmaakte wezens zijn, er echter ook wijze en goede zijn. Ze concludeerden dat hij een vrouw moest nemen. Dit is vooral nodig voor degenen die, zoals hij, grote staten regeren, zodat ze opvolgers kunnen achterlaten. [ 55r ]Om deze redenen, naast vele andere, probeerden ze hem ervan te overtuigen door ook op te merken dat zelfs als de vrouw zo'n verraderlijk wezen was, hij een keuze kon maken uit acht of tien. Op deze manier kon hij gemakkelijk een goede vinden die, nadat hij haar als zijn vrouw had aanvaard, een opvolger voor zijn staat kon baren. Nadat hij deze woorden had gehoord, die tegen zijn aard waren, was de vorst bereid enigszins meegaand te zijn, en hij besloot dat te doen om niet terecht door zijn volk te worden verweten dat hij erg koppig was. Omdat hij had gehoord over de schoonheid van vier jonkvrouwen, dochters van vier grote heren, vrienden van hem, stuurde hij vier ambassadeurs om hen te vragen naar hem toe te komen. Zij ontvingen kostbare geschenken van de ambassadeurs en in korte tijd werden ze naar hun vorst gebracht. Ze werden blijmoedig en met grote eer door hem ontvangen en hij beval dat elk van hen een van de vier vertrekken moest worden toegewezen die waren gebouwd op de hoeken van de seraglio waar het standbeeld was geplaatst.
En omdat het al laat was, verzocht hij om een van hen naar zijn kamer te brengen en hij begon haar te strelen en te omhelzen. En terwijl hij met haar over verschillende onderwerpen sprak, plaatste hij zijn hand in een mand met rozenblaadjes die dicht bij hem waren, haalde er een paar uit en wilde ze op de boezem van de jonge vrouw gooien. Nu viel er een klein bloemblaadje op haar gezicht. [ 55v ]Ze protesteerde dat de aanraking van het bloemblad haar enorm pijn deed en onmiddellijk deed ze alsof ze flauwviel
Dit vond de vorst erg triest en hij riep zijn dienaren. Hij vroeg wat azijn, mengde het met rozenwater en sprenkelde het onder de neus van de jonge vrouw en maakte haar slapen nat. Waarna ze liet zien dat haar geest weer in haar was teruggekeerd.
Nadat ze een tijdje had gerust, stond ze op. De prins nam haar bij de hand en leidde haar langzaam naar het raam van de kamer. Toen hij zijn ogen opsloeg naar het standbeeld, zag hij het lachen en besefte onmiddellijk het bedrog en de schijn van de jonge vrouw toen ze flauwviel bij de aanraking van het bloemblad. Niettemin verborg hij het en sprak met haar over het incident en terwijl ze tegen het raam stonden, legde ze haar handen op haar gezicht om het te bedekken. Ze deed dit om hem te laten geloven dat het het standbeeld van een man was en ze wilde de vorst laten zien dat het niet toegestaan was om door hem gezien te worden. Maar de vorst die het eerste bedrog al had opgemerkt, zag ook de tweede en toen hij zich naar het standbeeld wendde, zag hij dat het lachte.
Dus stelde hij vast dat de slechte jonge vrouw bedrieglijk was, maar om ervoor te zorgen dat ze niet wist dat hij hiervan op de hoogte was, wilde hij die avond met haar vrijen. En de volgende ochtend stond hij vroeg op, streelde haar en stuurde haar naar haar vertrekken boven de stal. Vervolgens ging hij, volgens de gewoonte van de moslims, de badkamer binnen, waste zich en gaf bevel dat een andere jonge vrouw in zijn aanwezigheid zou worden gebracht. [ 56r ]Hij ontmoette haar glimlachend op zijn binnenhof, nam haar bij de hand en nam haar mee naar zijn kamer. En omdat hij gekleed was in een hermelijnen jas, toen hij haar naderde en zijn armen om haar nek sloeg, bedekte hij toevallig haar boezem met de hermelijnen vacht. Ze liet zien dat ze hier erg door geïrriteerd was, en daarom zei ze: "Sire, alsublieft, houdt uzelf een beetje op een afstand, want de vacht van uw jas krabt op een vreemde manier aan mijn huid en bezorgt me veel ongenoegen."
Door deze woorden realiseerde de vorst de verdorvenheid en het bedrog van de jonge vrouw, en toen hij zich naar het standbeeld wendde, zag hij het lachen, wat haar bedrog bevestigde. Maar hij liet het niet merken. "Je hebt echt," zei hij, "een heel gevoelig lichaam en aangezien je je zo ergert aan de vacht van mijn jas, denk ik dat met zo'n lichaam je gezicht nog gevoeliger moet zijn."
En hij sprak op deze manier met haar en liep met haar naar een spiegel die in de kamer was, tegenover haar, vlakbij haar gezicht. En toen ze allebei in de spiegel keken, bedekte ze onmiddellijk haar gezicht met haar handen en toen de vorst vroeg waarom ze dit deed, zei ze, "omdat niemand anders dan u mij ooit zou mogen zien."
En omdat de vorst zich al bewust was van haar valsheid, keek hij weer naar het standbeeld en zag het lachen. Toch liet hij niets merken en wilde hij de nacht doorbrengen met de jonge vrouw. En 's morgens vroeg stond hij op en stuurde haar terug naar haar verblijf boven de keuken. [ 56v ]En hij ging zijn bad binnen en bleef daar een poosje. Na zijn vertrek gaf hij opdracht de derde jonge vrouw bij hem te brengen.
Ze kwam in zijn aanwezigheid en hij verwelkomde haar opgewekt. Ze gingen de tuin van het paleis binnen en liepen over het verse gras terwijl ze verschillende zaken bespraken. Er was een prachtig meer, dat, dankzij de verscheidenheid aan vissen die het bevatte, erg leuk was om te zien. Toen ze het meer naderden, bedekte de jonge vrouw onmiddellijk haar gezicht met een sluier, en toen de vorst vroeg waarom ze dit deed, antwoordde ze: "Omdat er in dit meer mannelijke vissen zijn, en het zou niet eervol zijn als ze me zouden zien, aangezien ik een vrouw ben."
Uit deze woorden begreep de prins dat ze niet beter was dan de andere twee, maar hij wilde er zeker van zijn en wendde zich tot het standbeeld, en merkte op dat het lachte.
Al een tijdje lag er een klein mooi bootje in dat meer met open zeilen en met veel gebeeldhouwde beeldjes dat leek op de grote schepen die op volle zee varen. Het was daar gebouwd en geplaatst om het meer te versieren. Het werd nu in dit, nu in dat deel van het meer door de wind gehavend totdat het zonk. Toen de jonge vrouw dit zag, deed ze alsof ze flauwviel en ze viel op de grond. Toen ze zich herstelde en de vorst haar vroeg naar de reden van haar benauwdheid, zei ze: "Omdat het me enorm van streek maakte om dat kleine schip met al die matrozen aan boord te zien zinken." [ 57r ]De vorst die de valsheid en verdorvenheid opmerkte van de jonge vrouw die flauwviel toen ze de houten beeldjes op het schip zag zinken, keek naar het standbeeld en zag het grijnzen. Dus was hij er zeker van dat hij zichzelf niet voor de gek hield. Maar hij liet het de jonge vrouw niet merken. Hij streelde haar en bracht de nacht met haar door. En de volgende ochtend vroeg stuurde hij haar terug naar haar verblijf dat boven de stroom was gebouwd. Toen hij uit het bad kwam, liet hij de vierde jonkvrouw bij zich brengen.
Toen ze in zijn aanwezigheid kwam, wilde ze hem uit eerbied niet benaderen. Hij nam haar bij de hand en begon haar uitgebreid te strelen. Maar omdat hij zag dat ze eerlijk was en fijne manieren had, en zich afvroeg of ze op de andere vrouwen zou lijken en verdorven zou zijn, keek hij naar het standbeeld en zag het niet lachen, want ze was echt goed en eerlijk. Hij vermaakte zich die avond ook met haar en stuurde haar 's ochtends terug naar haar vertrekken, die vlakbij de kelder waren.
Maar vanwege haar nederigheid en de grote eerbied waarmee ze zich gedroeg, dacht hij dat ze misschien de dochter was van een arme, gewone man en niet van een vorst. En daarna wilde hij zich niet met haar amuseren en koos in plaats daarvan de andere drie.
Op een avond ging hij naar de kamer van de jonge vrouw die deed alsof ze flauwviel van het rozenblaadje dat haar gezicht had aangeraakt, en hij ging na het eten met haar naar bed en voerde voor een geruime tijd een afwisselend gesprek met haar en viel toen in slaap. [ 57v ]Na enige tijd werd hij wakker in de overtuiging dat de jonge vrouw naast hem was, maar hij merkte dat ze er niet was. Hij was erg verrast en stond meteen op, stak de lamp aan en zocht haar ijverig in elk deel van de kamer. Hij ontdekte dat alle deuren gesloten waren, behalve de geopende deur die naar de open stal leidde. Dit ergerde hem uitermate en hij trok zijn zwaard en ging door de open deur naar de stal. Hij hoorde de jonge vrouw huilen en verstopte zich in een hoek waar hij zag dat de stalknecht haar met geweld trapte en sloeg omdat ze hem zo lang had laten wachten. Ze huilde bittere tranen en verontschuldigde zich dat ze niet eerder had kunnen komen vanwege de Heer met wie ze die nacht het bed deelde. Ze zei dat ze, zodra hij in slaap viel, opstond van het bed en zo snel ze kon zich naar hem toespoedde en ze smeekte hem haar niet langer te slaan.
Toen de vorst dit zag, werd hij erg boos en kon zich er nauwelijks van weerhouden om ze allebei te doden. Gezien zijn waardigheid besloot hij echter zijn wraak op de boosaardige vrouw voor een andere keer te bewaren, en zei tegen zichzelf: "Slechte vrouw, hoe kun je het verdragen om zo woest geslagen te worden als je gezicht zo delicaat is dat het contact met een rozeblaadje je in mijn aanwezigheid flauw laat vallen?”
En hij realiseerde zich het grote vakmanschap waarmee het standbeeld gemaakt was. Hij ging toen weg en keerde terug naar zijn bed om de boosaardigheid van de anderen te ontdekken, maar hij sprak er met niemand over. [ 58r ]De volgende dag, op het gebruikelijke uur, liet hij de tweede jonge vrouw halen wiens toegewezen verblijf zich boven de keuken bevond. Hij bleef tot laat met haar in afwisselende conversatie en nadat het eten was voorbereid, gingen ze alleen aan tafel zitten. En ze brachten een lange tijd door in een aangenaam gesprek. Ze verlieten de tafel en de vorst deed alsof hij in slaap viel en hield dat twee uur lang vol. De jonge vrouw begon te geloven dat hij echt sliep. Daarna stond ze stilletjes op, opende de deur van de kamer en ging naar de keuken. Maar de vorst die helemaal niet sliep en zich volledig van alles bewust was, volgde haar langzaam en zag dat de jonge vrouw die, zodra ze in de keuken was aangekomen, stevig werd omhelsd door de kok die haar bij de hand nam en haar op een stapel doornige takken neerlegde waar hij zich met haar in het genot van het liefdespel vermaakte.
De vorst was zeer verrast dat ze helemaal niet van streek was door de doornige takken, terwijl ze zo geïrriteerd was toen ze door de lichte aanraking van een hermelijnen vacht bijna flauwviel. “Ze is echt,” zei hij, “niet minder slecht en kwaadaardig dan de andere vrouw, en hij wist nu dat het standbeeld haar ook heel oprecht had beoordeeld.”
Niettemin liet hij het allemaal in stilte voorbijgaan en keerde terug om bij haar te gaan liggen in afwachting van een derde test de volgende nacht. [ 58v ]Nu stond hij 's morgens vroeg op en dacht aan niets anders tot het uur van de Vespers dan hoe hij de slechte vrouwen zou gaan straffen.
Hij vroeg toen de derde jonge vrouw die in het kwartier boven de rivier woonde om in zijn aanwezigheid te komen. Hoewel hij niets beters van haar had gezien dan met de anderen, bleef hij hopen, begon haar te strelen en had tot het vallen van de avond een verrukkelijk gesprek met haar. Toen de tafels klaar waren, gingen ze eten. Nadat ze een tijdje naar heel mooie muziek hadden geluisterd, gingen ze naar bed. En de vorst lag neer omdat hij zich ook van haar boosaardigheid wilde verzekeren, en na een korte tijd vertelde hij de jonge vrouw dat hij moe was en wilde rusten. Hij overtuigde haar gemakkelijk en toen ze geloofde dat hij echt ingeslapen was, net als de anderen, stond ze stilletjes op uit zijn bed, deed langzaam de deur open en verliet de kamer. Ze liep naar een trap die naar de rivier leidde. Nadat ze daar was aangekomen, kleedde ze zich uit en deed de kleren op haar hoofd. Ze nam een grote lege aarden pot die vlakbij stond en zette die onder haar armen zodat ze niet zou verdrinken en ze stak de rivier over. Toen ze daar aankwam, werd ze stevig omhelsd door een boer, en ze gingen een tijdje liggen en verloren zich in het liefdespel.
De vorst had alles goed gadegeslagen, want hij was uit zijn bed opgestaan en was haar in het geheim naar de rivier gevolgd. [ 59r ]Dus hij wist dat ze net zo slecht was als de anderen. Terwijl ze deed alsof ze flauwviel vanwege een kleine boot die ze door de wind in het meer zag zinken en haar gezicht had bedekt omdat ze niet wilde dat de mannetjesvissen het zouden zien, stak ze de rivier over die zo gevaarlijk was. Ze was ze echt vals en bedrieglijk zoals werd aangetoond door het gelach van het standbeeld.
Toch sprak hij er met niemand over. Hij keerde terug naar zijn kamer en ging de volgende dag met een groot verlangen naar bed om de vierde jonge vrouw op dezelfde manier te testen als hij de andere drie had getest.
En 's morgens stond hij vroeg op, en tot het uur van de Vespers behandelde hij zijn zaken. Hij gaf bevel dat de jonge vrouw naar hem toe moest komen, en tot laat bracht hij tijd met haar door in de tuin in gevarieerde gesprekken. Daarna zaten ze aan tafel met rijkelijk bereid voedsel. Tenslotte, na mooie muziek en liedjes, gingen ze naar bed. En nadat ze een tijdje met elkaar hadden gepraat, deed de vorst alsof hij sliep. De jonge vrouw stond stilletjes op van het bed, kleedde zich aan, nam een klein boekje in haar hand en ging naar een nabijgelegen kamertje om te bidden.
Maar de vorst die alles had gezien, geloofde dat zij hem ook had bedrogen. In stilte kleedde hij zich ook aan en volgde haar. En terwijl hij haar daar zag bidden, was hij nog steeds niet zeker van haar goedheid. Maar hij bleef een tijdje en toen ze aan het einde van haar gebed kwam en zich naar de deur van de kleine kamer bewoog, [ 59v ]ging de vorst, om niet door haar gezien te worden, onmiddellijk terug naar bed. En ze keerde terug, kleedde zich weer uit en ging stilletjes naast hem liggen. Ondanks dit alles kon hij zichzelf echter nog steeds niet overtuigen dat ze goed was en dacht dat ze hem wilde misleiden door heiligheid voor te wenden. Daarom besloot hij de drie volgende nachten met haar door te brengen en hij hield haar al die tijd bij zich. En toen hij besefte dat de jonge vrouw echt goed en deugdzaam was, aangezien hij haar voortdurend zag volharden in het gebed, koos hij haar als zijn vrouw en besloot hij zich resoluut te wreken op de andere drie voor het misbruik dat hij had geleden.
Onder de vele woeste dieren die hij had, en die hij met elkaar liet vechten voor vermaak, was er een vreselijke en angstaanjagende muilezel. Op een avond laat riep hij zijn bedienden en ging met hen de stal in. Hij beval dat ze de muilezel eruit moesten halen en hem vastbinden op een plek waar hij wist dat de slechte vrouw moest passeren. De bedienden deden wat hij had opgedragen en zodat de stalknecht de muilezel niet van de plek zou halen, beval hij hen die nacht bij de stalknecht in de stal te blijven.
En toen hij terugkeerde naar zijn kamer, beval hij dat de jonge vrouw, wier verblijf boven de stal was, naar hem toe moest komen. Ze gehoorzaamde zijn bevel en ging onmiddellijk de vorst tegemoet. [ 60r ]Hij ontving haar glimlachend, had een heerlijke maaltijd bereid en ging bij haar aan tafel zitten. En ze vermaakten zich daar geruime tijd met liedjes en muziek. En omdat het al laat was, stonden ze op van de tafel en de vorst pakte haar bij de hand om zich met haar te vermaken. Plotseling, toen hij naar bed ging, gaf hij aan dat hij moe was en deed alsof hij in slaap viel. De zedeloze vrouw, wier gedachten bij haar stalknecht waren, zag dit, pakte haar kleren en stond stilletjes op van het bed, zoals ze eerder had gedaan, en ging naar de trap die naar de stal leidde. Ze ging naar beneden, in de verwachting dat de stalknecht daar op haar wachtte zoals hij eerder had gedaan, en ging naast de woeste muilezel liggen. Toen hij haar opmerkte, viel de muilezel haar zo hevig aan met zijn hoeven en tanden zodat ze in korte tijd een bittere en wrede dood stierf.
De volgende dag meldden de bedienden die bij de stalknecht bleven het incident aan de vorst. Hoewel hij uiterlijk veel verdriet toonde, was hij ongelooflijk blij.
En omdat hij had besloten de andere twee jonge vrouwen te laten sterven, liet hij degene die boven de keuken woonde naar zijn kamer komen En net als bij de andere die door de muilezel was gedood, aten en vermaakten ze zich en gingen ze laat naar bed. Maar eerst had hij een van zijn vertrouwde bedienden de opdracht gegeven om onmiddellijk de eerste vier treden van de trap naar de keuken te verwijderen. [ 60v ]Dit was meteen gedaan en de vorst genoot lange tijd van een amoureus gesprek met de jonge vrouw, waarna hij deed alsof hij sliep. De slechte vrouw die de kok, maar niet de vorst, vurig beminde stond langzaam op van zijn zijde en liep met haar kleren onder haar armen naar de keuken. Toen ze de trap bereikte, zette ze haar voet neer om af te dalen, maar ze vond de treden niet. Ze viel hard en omdat ze zich op grote hoogte bevond, brak ze al haar botten en was op slag dood.
De vorst was hier erg blij en opgewekt over, hoewel hij groot verdriet toonde aan degene die hem dit nieuws bracht.
En aangezien alleen de derde overbleef om zichzelf te wreken, liet hij haar de volgende dag laat komen. Hij streelde haar heel veel toen ze voor hem kwam en net als bij de andere twee dineerde hij met haar en voerde een gevarieerd gesprek tot het tijd was om naar bed te gaan.
De dag ervoor had hij echter een van zijn vertrouwde baronnen gevraagd om de aardewerken vaas die ze onder haar armen droeg om veilig de rivier over te steken te stelen, en deze te vervangen door een andere soortgelijke vaas die niet was gebakken. Dit bevel werd naarstig uitgevoerd. Nu ging de vorst met de verdorven vrouw naar bed en genoot en vrijde en praate met haar een lange tijd, waarna hij deed alsof hij in slaap viel zoals hij eerder had gedaan. [ 61r ]Toen ze dit merkte, stond ze stilletjes op, pakte haar kleren, verliet de kamer en haastte zich naar de rivier met de kleren op haar hoofd en hield de ongebakken vaas onder haar armen. Ze ging de rivier in waar de vaas zonk omdat hij niet gebakken was en ze verdronk meteen ook.
Toen het nieuws 's morgens de vorst bereikte, was hij dolgelukkig omdat hij zich resoluut had gewroken op de drie slechte vrouwen.
Hij wilde toen al zijn gedachten geven om zijn belofte na te komen om de vierde jonkvrouw the huwen. Zij was volledig toegewijd aan het gebed en hij zag in haar goedheid en zeldzame deugden. De bruiloft werd plechtig gevierd. En in korte tijd gaf ze hem drie zonen, en zijn vazallen, die nakomelingen wilden zien, waren eindeloos getroost. En hij wijdde zich met zijn vrouw volledig aan deugdzame werken en ze leefden jarenlang rustig en gelukkig.
De keizer was enorm ontroerd door medeleven met de drie slechte vrouwen en hun wrede en bittere lot van de dood dat hen werd opgelegd door de moslimvorst. Hoewel hij hun misdrijf de schuld gaf, verweet hij de vrouwen ook ernstig hun boosaardigheid. Nadat hij hierover had nagedacht, gaf hij aan het hof het bevel om in donkerbruin te kleden, de kleur waarmee ook het zesde paleis was versierd. De volgende zaterdagmorgen gingen ze daar te paard naartoe rijden. [ 61v ]Dus ging hij zaterdagochtend vroeg op pad met al zijn baronnen en binnen drie uur kwamen ze bij het paleis aan. Toen hij daar de jonkvrouw vond, nam hij haar bij de hand en voerde een tijdlang een afwisselend gesprek met haar. Hij ging toen aan de tafel zitten, waar ze genoten van een overvloed aan nobel voedsel.
En na het eten rustte hij wat in zijn kamer en verzocht toen de zesde verteller voor zich te brengen. Hij verscheen in zijn aanwezigheid, maakte een nederige buiging en begon zijn verhaal als volgt te vertellen: