De drie prinsen van Serendip/Novella 4 - Donderdag

← Novella 3 - Woensdag

De omzwervingen van drie jonge zonen van de koning van Serendip. (1557) door M. Cristoforo Armeno, vertaald door Mark van Roode, Translatihan, vertaling Wikisource Novella 4 - Donderdag

Novella 5 - Vrijdag →

[ 44r ] Novella 4 - Donderdag

Er was in de oude stad Babylon eens een Sultan, die een zoon had, Rammo genaamd. Zijn moeder, de Sultana, was overleden, waarna zijn vader een andere vrouw nam. [ 44v ] De jongeman merkte dat ze hartstochtelijk verliefd was op de raadgever van zijn vader en geen acht had op haar eer noch op die van haar echtgenoot. Hij begon haar zo voorzichtig mogelijk te onderzoeken en paste op er met niemand over te praten, want hij maakte zich grote zorgen over de eer van zijn vader. Op een dag, in de wetenschap dat ze met de raadgever naar de tuin was gegaan, volgde hij hen in het geheim. Hij verstopte zich achter een struik en zag ze bij een kleine bron in de tuin liggen en elkaar zondelijk omhelzen. Hij was woedend, maar wist niet wat hij moest doen. En toen hij achter de struik vandaan wilde komen, werd hij door hen gezien. Omdat ze bang waren dat de jongeman ongetwijfeld hun misdaad aan zijn vader zou onthullen, besloten ze beiden dat ze de jongeman bij de Heer moesten beschuldigen van de misdaad die ze zelf hadden begaan.

Dus nadat hij de tuin had verlaten, keerden ze onmiddellijk terug naar hun vertrekken in het paleis. Omdat het al laat was, riep de Sultan de raadgever bij zich om enkele zaken te bespreken, en merkte op dat hij in gedachten verzonken was. "Wees alsjeblieft eerlijk en vertel me wat er aan de hand is," zei hij, "waarom zie je er momenteel bedachtzamer en pijnlijker uit dan normaal?” Waarop de raadgever antwoordde, "Sire, ik zou niemand moeten beschuldigen, want het past niet bij mijn rank ten opzichte van u. [ 45r ]Maar ik weet dat ik u enorm zou beledigen en aan uw eer niet toegewijd zou zijn als ik een ernstige misdaa niet aan u zou onthullen.

Toen de Sultan deze woorden van zijn raadgever hoorde, stond hij erop dat hij hem onmiddellijk alles zou vertellen.” “Als dat uw wens is,” zei de raadgever, “moet ik gehoorzamen. U moet daarom weten, dat ik vaak heb gemerkt dat uw zoon ontzettend verliefd is op de Sultana. En heel vaak heb ik met eigen ogen gezien dat hij haar meedogenloos achtervolgde om intiem met haar te zijn. En daaromtrent zag ik gisteren een vreselijk geschil tussen hen. En om dit verder te bevestigen, kunt u naar de Sultana gaan, en ik ben er zeker van dat als u het haar vraagt, zal ze u onmiddellijk alles vertellen wat ik heb gezien, zodat ze niet langer de onbeschaamdheid van deze boosaardige jongeman hoeft te ondergaan."

En toen de raadgever zijn verhaal beëindigd had, was het hart van de sultan vol woede vanwege de overtreding die zijn zoon tegen hem had geprobeerd te begaan. Hij haastte zich naar de kamer van zijn vrouw die onophoudelijk begon te huilen en vroeg naar de reden van haar verdriet. Ze deed alsof ze het hem niet wilde vertellen en vroeg hem haar met rust te laten en haar in haar ellendige toestand te laten blijven. Maar de Sultan die van zijn raadgever had gehoord waarom ze zo verdrietig was, troostte haar met zachte woorden en vroeg haar liefdevol om hem te vertellen wat er met haar gebeurd was. [ 45v ]"Wel, omdat u mij beveelt", zei de schuldige en kwaadaardige vrouw tegen hem, "u moet eten, Sire, dat men niemand in deze wereld meer kan geloven. Ik zal u even vertellen over een ernstige misdaad, maar God weet dat Ik had besloten er voor altijd over te zwijgen uit respect voor uw eer en die van mij.

Maar nadat u mij had bevolen mijn grote ongeluk aan u te onthullen, moet u weten dat ik al een aantal dagen ernstig ben lastig gevallen door uw verraderlijke en ontrouwe zoon. Ik moest instemmen met zijn oneerlijke verlangens en vaak moest ik hevig met hem vechten. En gisteren, toen ik alleen de tuin in ging om mezelf te troosten, werd ik aangevallen door de slechte jongeman die zich daar achter een struik verstopte en God weet hoe moeilijk het was om uit zijn handen te ontsnappen. Het zal u dus niet moeten verbazen dat ik een ellendig en bedroefd leven leid in constante angst en bittere tranen wellen in me op."

Nu had de Sultan zich door de woorden van zijn boosaardige vrouw vergewist van de beschuldiging van zijn raadsgever tegen de onschuldige jongeman. Hij troostte haar met veel woorden en beloofde haar dat ze om welke reden dan ook niet meer door zijn zoon lastig zou worden gevallen. En nadat hij haar had verlaten, riep hij zijn raadgever en beval hem dat zijn zoon de volgende ochtend vroeg zou worden onthoofd. [ 46r ]Dit vonnis leek de verraderlijke raadgever nogal wreed, en zei hij: "Ik smeek u, Sire, de wraak die u op uw zoon wilt nemen is te hard en wreed, vooral gezien het feit dat hij niet echt de goddeloze en oneerlijke daad heeft begaan die hij van plan was. Dus het lijkt mij dat hij zwaar genoeg gestraft zal worden voor zijn boosaardigheid als hij uit uw land wordt verbannen in eeuwige ballingschap."

Hoewel de Sultan dit advies aanvankelijk niet kon aanvaarden, omdat hij brandde van woede en toorn, maar nadat de ontrouwe raadgever hem met veel woorden had overgehaald; stemde hij uiteindelijk toe.

En de volgende ochtend liet hij zijn onschuldige zoon weten dat hij binnen acht dagen buiten zijn land moest zijn en beval hem, op straffe van de dood, nooit meer terug te keren.

Dus de jongeman besefte dat hij door de kwaadaardige raadgever en de misdadige Sultana was gezien toen hij de tuin verliet en wist dat ze verantwoordelijk waren voor zijn tegenspoed. Hij nam wat van zijn juwelen en ringen mee en verliet het rijk van zijn vader onverwijld. Zeer triest wandelend, bereikte hij in zeven dagen een dorp dat werd geregeerd door een andere vorst. Daar vond hij drie jonge trekkers en sloot zich bij hen aan.

En de volgende ochtend, toen ze allemaal onderweg waren, hadden ze een lang gesprek en de zoon van de Sultan ontdekte dat een van de reizigers zei dat hij een geheim had waardoor hij iedereen kon zien terwijl niemand hem kon zien. [ 46v ]En van de tweede hoorde hij, dat hij een ander geheim kende. Hij kon alle duivels bevelen om naar zijn dienst te rennen wanneer hij maar wilde. En van de derde leerde hij, dat wanneer hij een paar woorden sprak die hij kende, zijn uiterlijk leek op iemand anders naar zijn keuze, en wanneer hij andere woorden sprak, hij iedereen, die hij wilde, in slaap kon laten vallen. Maar omdat hij de dingen die ze hem hadden verteld, nauwelijks kon geloven, zei hij tegen hen: "Hoe kan ik ervan worden overtuigd dat wat jullie me hebben verteld waar is, aangezien jullie me geen enkel bewijs hebben gegeven?" De reizigers antwoordden daarop: "Je zult het geloven, als we je laten zien wat we hebben gezegd." En onmiddellijk presenteerden ze het bewijs van alle drie de dingen die ze hem hadden verteld. De jongeman had er grote bewondering voor, maar hij vertelde hen dat, aangezien deze praktijken hoogst misleidend waren, het goed zou zijn als ze ze zouden vergeten en niet langer zouden toepassen. Hierop antwoordden ze dat ze deze praktijken niet toepasten, behalve wanneer ze onrecht, dat hen overkomen was, wilden wreken.

Nu, omdat ik weet,' antwoordde hij hen, “dat wraak meestal wordt uitgevoerd om dat het nuttig en winstgevend is, moeten jullie je magische praktijken helemaal opgeven. Ik zal jullie een geschenk geven zodat je in de toekomst geen geld meer nodig hebt.” En hij nam de meeste juwelen van de schoudertas die hij bij zich had gedragen en verdeelde ze gelijkelijk onder de reizigers. Hij liet ze beloven dat ze hun magie nooit meer zouden beoefenen. [ 47r ]En zodat ze niet zouden vermoeden dat hij de juwelen ergens had gestolen, vertelde hij hun wiens zoon hij was, zijn tegenspoed en het bedrog van de verraderlijke raadgever en de kwaadaardige Sultana. Ze waren hierdoor zeer verrast en omdat ze van zijn uiterlijk wisten dat hij echt de zoon was van een grote vorst, spraken ze hun dank uit voor de geschenken die hij hen had gegeven. Om hem beter in staat te stellen zijn verraad te wreken, leerden ze hem alle drie hun magische vaardigheden. En hij liet ze beloven dat ze hiervan in de toekomst in generwijze gebruik zouden maken.

Nu de jongeman de drie magische vaardigheden had geleerd, wist hij dat hij zich hiermee op de verraderlijke raadgever en zijn gemene stiefmoeder kon wreken. Hij bleef een paar dagen bij de drie reizigers en nadat hij meer ervaring had opgedaan met de magische vaardigheden, nam hij afscheid van hen en vertrok. En omdat hij wilde beginnen wraak te nemen en zijn onschuld aan zijn vader wilde tonen, gebruikte hij het geheim waardoor de duivels hem te hulp zouden komen. Hij behield een van hen en stuurde alle anderen weg. Hij beval hem om hem de avond van dezelfde dag naar de stad van zijn vader te leiden.

Hij gehoorzaamde hem onverwijld en bracht hem naar de stad van de Sultan voor het paleis. Hij bracht de nacht door in het huis van een oude vrouw. Toen hij de volgende ochtend vroeg opstond gebruikte hij een ander geheim; hij verliet het huis en zag iedereen terwijl niemand hem zag. [ 47v ]Hij ging het paleis van de Sultan binnen op het uur van de audiëntie. Hij zag zijn vader die met de kwaadaardige raadgever sprak.

Dus, brandend van woede, vroeg hij de duivel die hem ter dienst stond om de raadgever tweemaal in het gezicht te slaan. Op bevel sloeg hij hem zo hevig in het gezicht dat hij op de grond viel. En toen hij met de hulp van degenen om hem heen overeind kwam, sloeg de geest hem opnieuw zo hevig dat hij enige tijd bewusteloos bleef.

Dat incident was erg pijnlijk in de aanwezigheid van de Sultan die van zijn raadgever hield en hij beval zijn ministers dat hij onmiddellijk naar zijn verblijf moest worden gebracht. Vervolgens riep hij de beste artsen van de stad bij elkaar en besprak het ongeval van de raadgever uitvoerig met hen. Hij werd ertoe gebracht te geloven dat zijn ziekte was veroorzaakt door teveel lichaamsvochten of andere lichamelijke ongemakken en ze gaven hem uiteindelijk een drankje waarvan ze dachten dat het hem van zijn ziekte kon verlossen.

Maar de jongeman die aanwezig was bij deze conclusie, en door niemand werd gezien, beval de geest om de raadgever hevig te slaan nadat hij de toverdrank had gedronken.

Dus toen de artsen de volgende dag vroeg de toverdrank brachten en de raadgever ervan had gedronken, werd hij in hun aanwezigheid zo ernstig door de geest in zijn gezicht geslagen dat bijna alles uit zijn neus kwam. [ 48r ]Het is niet te beschrijven hoe geïrriteerd en gekweld de Sultan was, evenals zijn vrouw, die uitermate veel van de raadgever hield.

Maar de jongeman was niet tevreden en hij wilde zich strenger wreken voor het misbruik dat hij had ondervonden. Hij kleedde zichzelf in vrouwelijke kleding en maakte zijn gezicht zo op dat hij op een oude vrouw leek. Ze ging naar de residentie van de raadgever en sprak met de vrouwen en vertelde hen dat ze had gehoord van de aard van de ziekte van de man en dat ze was gekomen om hen te verzekeren dat ze hem hoe dan ook ervan af wilde helpen. Ze werden enigszins getroost door deze woorden en brachten haar voor de raadsgever en ze besprak een geruime tijd met hem de aard van zijn ziekte en alle andere ongelukken die hem waren overkomen en ze gaf hem grote hoop dat ze het geheim bezat om hem binnen één dag te genezen. Hij smeekte haar toegenegen en beloofde grote geschenken als ze hem van zijn ziekte zou bevrijden. Maar aangezien het al laat was, vertrok ze en zei dat ze de volgende ochtend vroeg zou terugkeren. Dus de hele familie van de counselor was enigszins opgelucht en wachtte de volgende dag met spanning af.

Nu kwam de zoon van de Sultan op de afgesproken tijd, in de vorm van de oude vrouw voor de raadgever. Hij had een klein brandijzer meegebracht, dat hij hem liet zien. [ 48v ]"Mijnheer," zei hij, "dit ijzer, dat u ziet, zal uw gezondheid volledig herstellen naar zijn vorige staat zonder enig ander drankje."

En hij gaf het bevel om een vuur aan te steken. "Het is nodig," voegde hij eraan toe, "dat u beide billen laat brandmerken, en als u niet helemaal vrij bent van uw kwaal, zal ik aanvaarden streng te worden gestraft als een schuldige en boosaardige vrouw."

De raadgever antwoordde dat het voor hem heel pijnlijk zou zijn om zijn billen te laten brandmerken, maar om van zijn kwaal af te komen, zou hij deze en zelfs nog grotere pijn graag ondergaan.

Dus de jongeman plaatste het brandijzer in het vuur en toen het goed verwarmd was, plaatste hij een merkteken op elk van de billen van de raadgever. Hij beval de geest onmiddellijk dat hij hem niet langer moest slaan. Hij vroeg toestemming om te vertrekken en zei dat hij over acht dagen zou terugkeren. Aan het einde van deze periode zou hij zeker weten of de remedie hem had geholpen.

Toen hij terugkeerde naar de woning van de raadgever in zijn gebruikelijke vermomming, vond hij hem gezond en gelukkig, en hij werd door hem overladen met grote geschenken. En omdat het de raadgever leek dat hij geblameerd zou worden als het bekend werd dat hij op zijn billen was gebrand, smeekte hij de oude vrouw innig om met niemand te praten over de remedie die voor hem was gebruikt. Nadat hij de oude vrouw had ontvangen alsof ze zijn moeder was, wilde hij dat ze lange gesprekken zou voeren met zijn vrouw en dochters, en hij liet haar al zijn kostbaarste bezittingen zien. [ 49r ]Maar aangezien de jongeman had besloten dat hij zich op alle mogelijke manieren op de raadgever moest wreken, gebruikte hij het andere geheim waardoor hij anderen kon zien zonder dat hij zelf door hen werd gezien. Hij ging niet één keer maar meerdere keren de kamers van de jonge dochters van de raadgever binnen en had met hen alle drie herhaaldijk intiem contact. Maar hij keerde 's ochtends vroeg altijd naar zijn eigen kamer terug. Maar de jonge meisjes vertelden elkaar wat er met hen was gebeurd en hoewel het spel niet onaangenaam was, was het onmetelijk pijnlijk voor haar toen ze het hun moeder vertelden en ze onthulde de schande meteen aan haar man.

Hij dacht dat dit een duivel kon zijn, en hij liet de oude vrouw komen, die hem had genezen en die de minnaar was van zijn dochters. Nadat hij over zijn tegenspoed had verteld, vroeg de raadgever haar vriendelijk of ze, aangezien ze hem van zijn ernstige kwaal had verlost, ze ook een remedie hiervoor wilde vinden.

Maar nadat Rammo antwoordde dat als hij eerst met zijn dochters sprak, ze waarschijnlijk niet verder zouden worden lastiggevallen, liet de raadgever toe dat ze zich terugtrokken in een kamer met de oude vrouw. Nadat ze haar vertelden wat er met hen was gebeurd, vertelde hij de raadgever dat de geest die zijn dochters had mishandeld, eigenlijk een jonge man was die een geheim bezat waardoor hij kon handelen zonder door iemand te worden gezien. [ 49v ]Hij kon de kamer van de jonge vrouwen binnengaan wanneer hij maar wilde, en met hen vrijen. Hij voegde eraan toe dat hij daar ook meteen een remedie tegen zou kunnen vinden. Toen de raadgever hem hierom vroeg, riep Rammo de jonge vrouwen bij zich en schreef een paar woorden op een vel papier dat hij hun gaf, waarin hij beval dat als ze 's nachts door iemand werden lastig gevallen, ze een groot vuur moesten aansteken in de kamer en het papier erin gooien. Dit zou hen in staat stellen echt te zien wie hen lastig viel. Daarna verliet hij hen en voordat de nacht aanbrak, keerde hij terug naar de kamer van de dochters met het geheim dat hij door niemand gezien kon worden. Zodra ze naar bed gingen, kroop hij tussen hen in, zoals zijn gewoonte was.Toen ze dat opmerkten, stapten ze uit bed en maakten een groot vuur waarin ze het stuk papier met de woorden van de oude vrouw gooiden. Toen zagen ze Rammo van wie ze niet wisten dat hij de zoon van de Sultan was. Ze bonden hem vast en brachten hem naar de kamer van hun vader. Met het geheim dat hij kende, veranderde hij van gezicht toen hij de kamer binnenkwam van de raadgever die hem niet herkende.

Omdat hij hem wilde aanvallen, benaderde Rammo de duivel die zijn constante metgezel was en beval hem de raadgever met geweld in het gezicht te slaan. Hij volgde het bevel snel op en sloeg hem zo krachtig dat hij neerviel. Hij trok zich daarom met pijn in zijn bed terug. [ 50r ]Hij geloofde dat het niet de geest was waarvan de oude vrouw hem had bevrijd, maar de jonge man die hem had geslagen. En hij gaf zijn bedienden het bevel hem de volgende ochtend vroeg te onthoofden. Dus namen de bedienden hem uit de handen van de dochters van de raadgever en brachten hem naar een andere kamer dichtbij om het bevel van hun meester uit te voeren. Toen ze aankwamen, gebruikte Rammo het geheim dat slaap opwekt, en toen ze in slaap waren gevallen, knipte hij het haar en de baarden van de bedienden en ging terug naar zijn kamer.

Toen de raadgever bij het aanbreken van de dag naar de plaats waar zijn dienaren waren ging, vond hij ze allemaal ontmoedigd en neerslachtig omdat hun haar en baarden waren afgeknipt. De raadgever was zeer verrast en vroeg hen of ze de boosdoener hadden gedood. Nadat hij het hele verhaal had gehoord, verliet hij hen, erg in de war en teneergeslagen. Hij liet onmiddellijk de oude vrouw halen en vertelde haar over zijn tegenspoed.

”Werkelijk,” zei Rammo tegen hem, ”nu weet ik, mijnheer, dat dit het gezamenlijke werk is van mens en geest; maar twijfel er niet aan dat ik met enkele van mijn gebeden niettemin hoop dat ik u spoedig van uw moeilijkheden zal kunnen bevrijden.” En hij beval de geest dat hij hem niet langer hoefde te slaan, en voor vele dagen viel hij ook zijn dochters niet lastig.

Daarop werd de raadgever heel kalm en vergat hij zijn laatste tegenslag volledig. En opnieuw begon hij zich amoureus te vermaken met de Sultana. [ 50v ]Rammo werd ontzettend woedend toen hij dit zag en hij beval de geest om de volgende nacht naar de vertrekken van de raadgever te gaan en de mooiste van zijn dochters naar zijn bed te brengen. De geest gehoorzaamde Rammo onmiddellijk en bracht de mooiste dochter van de raadgever naar zijn bed. Ze schrok erg van wat er gebeurde. ”Wees niet bang," zei Rammo tegen haar, "want ik ben een man en ik houd hartstochtelijk van je, en je moet weten dat ik Rammo ben, de zoon van de Sultan. Daarom moet je niet zo heftig klagen dat je me aan je zijde hebt gevonden.”

Ze antwoordde dat wie hij ook was, ze op geen enkele manier aan hem wilde toegeven. ”Tenslotte," zei Rammo tegen haar, "weet dat ik hartstochtelijk verliefd op je ben en ik zal je eer respecteren. Ik accepteer je graag als een dame en ik beloof je op mijn geloof dat je mijn vrouw zult worden. Maar vertel dit aan niemand anders zonder mijn toestemming.” Deze woorden bevielen de jonge vrouw en ze omhelsde hem en met veel plezier en zij bracht de nacht met hem door.

Toen hij 's ochtends vroeg opstond zei hij tegen de jonge vrouw dat ze niet uit mocht gaan voordat hij terug was. Hij nam zijn gebruikelijke gedaante aan van de oude vrouw en ging naar het paleis van de raadgever. Onderweg ontmoette hij een boodschapper die naar hem op zoek was. Toen hij bij hem kwam, zei de raadgever: ”Mijn moeder, u weet hoeveel rampen me in de loop van een paar dagen zijn overkomen, en dat u me er dankzij uw grote vriendelijkheid altijd van hebt bevrijd. [ 51r ]Maar nu is mij iets overkomen dat erger is dan al het andere, omdat gisteravond niet mijn bezittingen maar een van mijn dochters van mij is weggenomen. God alleen weet in hoe zeer mijn vrouw en ik ons zorgen maken. Als u ons van dit ongeluk zou kunnen bevrijden zoals u ons in het verleden van andere hebt bevrijd, willen we u duizend scudi geven.

Waarop Rammo antwoordde dat voor geen enkele hoeveelheid goud maar uit liefde voor hen hun dochter onmiddellijk zou worden teruggevonden. En nadat hij afscheid had genomen, keerde hij terug naar huis. En met het geheim waarmee hij de jonge vrouw in slaap liet vallen, beval hij de geest dat hij haar bij het vallen van de nacht naar het huis van haar vader moest brengen. Toen de raadgever de volgende ochtend van zijn andere dochters hoorde dat hun zus weer was teruggevonden, kon men niet beschrijven hoezeer hij er getroost en voldaan mee was.

Onmiddellijk liet hij de oude vrouw naar zich toe komen en hij zei, ”Werkelijk, mijn moeder, ik weet en beken openlijk dat ik u het leven, de eer en de gezondheid van mijn hele huishouden verschuldigd ben, en daarom vanwege mijn grote verplichtingen jegens u, bied ik u van ganser harte alles aan wat ik voor u kan doen.”

Rammo bedankte hem hartelijk en zei: "Ik wil niets anders accepteren dan uw goede gratie en liefde, omdat ik er zeker van ben, vanwege uw grote hoffelijkheid jegens mij te allen tijde, dat u, wanneer het nodig is, u me onmiddellijk zou helpen." [ 51v ]En met deze woorden vroeg ze om verlof en vertrok.

Nu, nadat verscheidene dagen waren verstreken zonder enige andere problemen, en hij de tragische tegenslagen die hem waren overkomen, weer was vergeten, keerde de raadgever terug naar zijn oude spel met de kwaadaardige Sultana. Rammo, die het bijna vergeten was, merkte dit op, en hevig verontwaardigd werd hij erg boos. "Nu is het tijd om te handelen," zei hij tegen zichzelf, "en volledige en ferme wraak te nemen, en niets aan kans over te laten, wat het ook moge zijn, tegen deze slechte, verraderlijke raadgever die de Sultan, zijn vader, zoveel oneer had gebracht." En hij verliet het huis in zijn gebruikelijke gedaante van de oude vrouw en ontmoette een nogal arme oudere man die hij benaderde en waarmee hij bevriend raakte en verschillende keren bij hem thuis uitnodigde voor een maaltijd. Op een dag sprak hij met hem over zijn armoede.

Rammo zei: "Broeder, omdat ik zie hoe groot je behoefte is, wil ik je iets leren, en ik ben er zeker van, dat als je dit kunt doen, je in één dag heel rijk zult worden. De goede man bedankte Rammo uitbundig, en vroeg hem vriendelijk om hem dit geheim te leren. "Weet je," zei Rammo, "dat de Sultan gewoonlijk op donderdag voor iedereen een wekelijkse openbare audiëntie houdt, waar zijn raadgever altijd aanwezig is. Als je dan voor het tribunaal van de Heer zit, zeg je met luide stem tegen de raadgever dat hoewel hij dicht bij de sultan staat in een hoge en eervolle rang, [ 52r ]hij echter je slaaf is en dat je het momenteel moeilijk hebt, en je zou willen dat hij zijn meester, niet vergeet, want het is zijn plicht om je te helpen.

En omdat hij je voor de gek zal houden en je om wille van deze woorden uit het tribunaal zal proberen te verdrijven, wend je je tot de Sultan en zeg je: "Sire, ik eis gerechtigheid en vraag u dat u niet toestaat dat uw raadgever wiens Meester ik echt ben, me niet zo zwaar laat lijden als beloning voor de vele vaardigheden die ik hem tijdens zijn kinderjaren heb geleerd, vanaf de tijd dat ik hem op de slavenmarkt had gekocht. Deze vaardigheden hebben hem in staat gesteld om een eervolle rang van u te verkrijgen. En nu ik me in een moeilijke situatie bevind en hem vraag om me wat te helpen, jaagt hij me op een schandelijke manier weg uit uw aanwezigheid. En als u toevallig niet gelooft dat het waar is wat ik u vertel en dat hij mijn slaaf is, zal ik dit kenteken geven. Zodra ik hem kocht, en hem moslim heb gemaakt, heb ik hem op de billen gemerkt met een brandijzer. En als dit anders is, zal ik bereid zijn om te sterven door welke harde dood u ook kiest."

Rammo zei tegen de goede man: "Nadat je deze woorden hebt uitgesproken, zal de raadgever naar je toe komen, want ik heb zijn billen met het brandijzer eigenhandig gemarkeerd toen hij en ik een paar dagen geleden alleen in een kamer waren. Als hij je de waarheid hoort vertellen, zal hij willen ontsnappen aan de schaamte om zijn billen aan de magistraat te vertonen. [ 52v ]En in de hoop dat je weggaat en hem niet langer beschaamt, zul je rijkelijk worden betaald voordat je vertrekt, dat verzeker ik je."

Dus de goede oude man was onmetelijk gelukkig en opgewekt, en hij presenteerde zich voor het tribunaal voor de Sultan en deed alles wat de oude vrouw hem had opgedragen te doen. De raadgever werd rood van schaamte en riep de oude man terzijde om zijn getuigenis te beëindigen en liet hem vertrekken met een grote som geld. Maar hij vergat snel zijn schaamte en keerde terug om zichzelf over te geven aan de Sultana die hij hartstochtelijk beminde.

Nadat hij het meest recente incident had opgemerkt, kon Rammo zijn brutaliteit niet langer tolereren en hij besloot de Sultan alles te vertellen. Dus, vermomd als de oude vrouw, vroeg hij om een geheime audiëntie voor de volgende ochtend vroeg en presenteerde hij zich bij de Sultan en hij zei: "Sire, als uw goede vazal moet ik uw eer niet minder beschermen dan die van mij. Ik heb een groot verraad van uw raadgever ontdekt waarvan ik vele malen getuige ben geweest en ik heb besloten u alles onmiddellijk te onthullen, zodat u van deze schuldige en kwaadwillende minister af kunt komen. Daarom moet u weten dat de Sultana, uw vrouw, nu in bed ligt met deze ontrouwe raadgever, en zich met hem in het spel der liefde vermaakt. Ik heb dit vele malen waargenomen. [ 53r ]Maar ik durfde deze misdaad niet aan u te onthullen omdat ik er mezelf niet van kon overtuigen dat de schuldige vrouw die ik met de raadgever zag inderdaad de Sultana was. Maar nu ben ik er zeker van. Nu, zodat u niet zult geloven dat ik tegen u lieg, komt u maar met me mee en ik kan u alles met eigen ogen laten zien.

En Rammo leidde de Sultan naar een deel van het paleis waar in een luxueus bed in een kleine kamer de slechte raadgever en de schuldige vrouw in een innige omhelzing waren.

Maar omdat hij er sterk aan twijfelde dat de oude vrouw dit aan niemand anders had geopenbaard, smeekte hij haar innig om bij hem te blijven totdat de raadgever en zijn vrouw een wrede dood zouden zijn gestorven. Hij beval dat ze moest worden bewaakt in een kamer dichtbij de zijne.

Maar voor Rammo leek dat het nu het moment was om zijn vader te laten weten dat hij ten onrechte uit zijn land was verbannen. Hij vroeg degenen die hem bewaakten om een audiëntie bij de Sultan en hij presenteerde zichzelf als de oude vrouw voor hem en liet alle anderen wegsturen terwijl alleen de twee achterbleven. Dus toen hij zijn vader had laten weten dat hij zijn zoon Rammo was, en de vermomming had afgeworpen waarmee hij voor hem was verschenen en als zichzelf was teruggekeerd, werd hij onmiddellijk door hem herkend. [ 53v ]Hij vertelde hem het verhaal vanaf het begin en de geheimen die hij van de drie reizigers had geleerd, en herinnerde hem aan de valse beschuldiging van de ontrouwe raadgever en de kwaadaardige Sultana. Nadat hij hem had verteld van de straffen, die hij vaak met behulp van de geheime praktijken had toegepast op de boosaardige man, smeekte hij zijn vader om hun leven te sparen en hem en de Sultana uit zijn rijk te verbannen. Vooral omdat hij had beloofd de dochter van de raadgever tot vrouw te nemen, smeekte hij hem ook haar leven niet te veranderen in een voortdurende staat van huilen om de dood van haar vader.

Toen Rammo deze woorden had uitgesproken, kon de Sultan zijn zoete tranen niet bedwingen en omhelsde hem stevig. Zijn hart was gevuld met brandende wrok tegen de raadgever en de Sultana, maar niettemin liet hij de wraak geheel over aan het oordeel van zijn zoon.

Hij verbande onmiddellijk de raadgever en de kwaadaardige Sultana uit het rijk van zijn vader en nam bezit van hun rijkdommen. De bruiloft werd plechtig gevierd. En niet lang daarna stierf zijn vader en hij werd de heer van het land en leefde een lang, vredig en gelukkig leven.

Beramo was buitengewoon tevreden met de manier waarop Rammo wraak nam op de ontrouwe en verraderlijke raadgever, en op de slechte Sultana, die hen had beschuldigd van hun misdaad bij zijn vader, waarvoor ze zwaar werden gestraft.

En nadat hij het verraad enigszins met zijn baronnen had besproken, [ 54r ]beval hij dat ze de volgende dag, dat was vrijdag, naar het vijfde paleis moesten gaan dat volledig met groen was versierd en dat het hof zich in dezelfde kleur moest kleden.

Dit bevel werd door iedereen uitgevoerd. En op het derde uur kwamen ze daar allemaal aan. Hij vermaakte zich een tijdje met de jonkvrouw die daar was, en genoot van heerlijk eten. Hij liet toen de vijfde verteller naar zich toe komen. Hij wist waarom hij geroepen was, en na de keizer eerbiedig te hebben begroet, begon hij als volgt: