De hut van Oom Tom/Hoofdstuk 6
 Publiek Domein
|
|---|
| Deze bron (De hut van Oom Tom/Hoofdstuk 6) is (gedeeltelijk) afkomstig van Project Gutenberg.
Bronnen afkomstig van Project Gutenberg zijn in het publiek domein. |
Dit is een verkorte uitgave van het beroemde boek van Harriet Beecher Stowe. De bewerker is niet bekend.
HOOFDSTUK 6
Oom Tom neemt afscheid
De dag na de jacht op Eliza was er verdriet in de hut van Oom Tom. Het was de dag waarop Haley Oom Tom kwam halen.
Tante Chloe was vroeg wakker geworden. Ze had alle kleren van Tom gewassen en gestreken en netjes in een koffer gepakt. Nu maakte ze ontbijt, het laatste ontbijt dat ze voor haar lieve man zo maken. Haar ogen waren rood van het huilen en de tranen liepen de hele tijd langs haar wangen.
"Het is de laatste keer," zei Tom droevig.
Tante Chloe kon niet antwoorden. Ze ging zitten, bedekte haar gezicht met haar handen en snikte hardop.
"We moeten er wel in berusten. Maar o Heer, hoe kan ik dat. Als ik maar wist waar je heenging of hoe ze je zouden behandelen. Mevrouw zegt dat ze wil proberen je over een of twee jaar terug te kopen. Maar Heer, niemand komt terug van degenen die naar het zuiden gaan."
"Daar is dezelfde God als hier, Chloe, dezelfde God."
"Ja," zei Tante Chloe, "dat wel. Maar de Heer laat soms vreselijke dingen gebeuren. Dat is niet echt veel troost."
"Laten we aan onze zegeningen denken," zei Tom met een trillende stem.
"Zegeningen!" zei Tante Chloe. "Ik zie hier geen zegeningen in. Dit is slecht. Het is niet goed dat het zo gaat. Meester had nooit mogen goedvinden dat jij werd meegenomen om zijn schulden te betalen. Misschien is er nu niets meer aan te doen, maar ik voel dat het niet goed is. Dat kun je er bij mij niet uitslaan. Zo'n trouwe man als jij bent."
"Chloe! Doe me een plezier en praat niet zo. Het is misschien de laatste keer dat we bij elkaar kunnen zijn," zei Tom.
"Nou, ja, maar toch is het niet goed," zei Tante Chloe. "Ik kan daar geen grapjes over maken. Het is niet goed, ik weet het zeker."
Tom noch Chloe hadden trek in het ontbijt. Hun harten waren vol verdriet. De kleine kinderen, die nauwelijks begrepen wat er gebeurde, lustten het wel. Het gebeurde niet vaak dat Chloe zo'n lekker ontbijt maakte als die laatste dag dat Tom nog thuis was.
Het ontbijt was net voorbij toen Mevrouw Shelby kwam. Chloe was niet erg blij haar te zien. Ze was boos en gaf haar de schuld omdat Tom verkocht werd.
Maar Mevrouw Shelby zag niet dat Tante Chloe boos keek. "Tom," zei ze, "Ik kom om..." Meer zei ze niet, ze kon alleen nog maar huilen.
Toen was Tante Chloe niet zo boos meer.
"Kom, Mevrouw, hou op, niet doen" zei ze. Toen barstte ze zelf ook in huilen uit en een paar minuten snikten ze samen.
"Tom," zei Mevrouw Shelby ten slotte, "ik kan nu niets voor je doen. Maar ik beloof je ernstig dat we zo veel mogelijk zullen sparen. Zodra we genoeg hebben, kopen we je weer terug."
Net op dat moment kwam Haley. Tom zei voor het laatst vaarwel tegen zijn vrouw en kinderen en klom in de wagen die Haley had meegebracht.
Zodra Tom in de wagen zat, nam Haley een zware ketting die hij om Toms enkels vastmaakte. De arme Tom had niets verkeerd gedaan, maar hij werd als een misdadiger behandeld, enkel en alleen omdat hij een slaaf was.
"Dat hoeft u niet te doen," zei Mevrouw Shelby, "Tom zal heus niet weglopen."
"Daar reken ik maar niet op, Mevrouw. Er is me al iemand ontsnapt. Ik neem geen risico's meer," antwoordde Haley.
"Doe de groeten aan George," zei Tom, terwijl hij droevig rondkeek. "Zeg hem dat het me heel erg spijt dat hij er niet is op dit moment."
George was de zoon van Meneer en Mevrouw Shelby. Hij kon erg goed met Tom opschieten en gaf hem les in lezen en schrijven. Hij kwam vaak in de hut van Oom Tom voor een kopje thee. Tante Chloe maakte heerlijke koekjes als George thee kwam drinken. Maar nu was hij niet thuis, hij wist zelfs niet dat Tom verkocht was.
Haley gaf het paard de zweep en met een laatste droevige blik op zijn oude plek werd Tom meegenomen naar een stad in de buurt.